تو/ تنها بگو : کي راه مي افتي ؟!/ تا من ؛/کنار جاده اي که از آن باز مي آيي/طولاني ترين روز زمين را به انتظار بنشينم/چونان آهويي/که در آينه ي مرداب/هر شب/ديوانگي تازه ي ماه را به تماشا مي نشيند/وسپس آنکه /سپيده دمان سر باز زند / مي خرامد ژرف/زير ستاره باران اندوهان خويش/ که؛/دريغ و درد ز تنهايي !

دلگير... دل گير.