همیشه یک خانه می کشیدیم , یک مامان و یک بابا

یک درخت سبزرنگ با میوه های قرمز و یک گل سه گلبرگی کنارش

با خورشیدی که یک دایره ی زرد بود و چند خط از کنارش بیرون آمده بود

و درست نزدیک همان خورشید ابر هم می کشیدیم

یادش بخیر برای کشیدن صورت ها , اول یک دایره می کشیدیم و بعد

یک لبخند گنده!

حالا خانه داریم ، مادر و پدر هم, اما هم را نمی بینیم

درخت سبز و میوه های قرمز و گل هم فقط مخصوص پارک ست

نه خورشیدی داریم و نه ابری اما آلودگی تا دلت بخواهد داریم

و

لبخند این روزها نادر شده، کمیاب و دور از تصور

کاش می شد لبخند نقاشی هایمان را با قیچی می بریدیم و به لبهایمان

می چسباندیم

باورش برایم سخت ست که همان چند خط دفتر نقاشیمان برایمان حسرت

شود

فقط دوست داشتیم زود بزرگ شویم

دلخوشی هایمان را لای دفترهای نقاشیمان جا گذاشتیم انگار