مجسمه شده ایم یا ربات ؟

دیگر عطر آدمیت به مشام نمی رسد

بوی قرص خواب ، داروی آرامبخش و قهوه ی تلخ می دهد زندگی

وقت ندارم ، تکه کلاممان شده

و

درد مزمن بی حوصلگی بلای جانمان

تازگی ها دردهایمان شبیه هم شده، تنهایی !اما از همدردی می ترسیم

زیر باران هم با چتر می رویم و گاهی که بی چتریم می خواهیم اشکهایمان را بپوشانیم

هر روز عجیب تر می شویم ، مرموزتر

و هر روز تنهاتر از چند روز پیش

خودمان را لای کارو درس و روزمرگی گم می کنیم که کمتر حواسمان به خودمان باشد

چسب شده ایم به این روزهای تکراری ،

یک روز دیگر نیستیم

مشکل اینجاست که پرواز را فراموش کرده ایم

نوشته شده در یادداشت ثابت - شنبه 92/8/12ساعت 11:1 عصر توسط نیلوفر نظرات ( ) |