اشک را هر قدر هم که سر بکشیم باز تمام نمی شود این شیدایی

همه بی قرار عشقند انگار

هر چقدر که می گذرد سوزمان بیشتر می شود

ای غم کهنه،چرا کهنه نمی شوی تو؟

این باغ خزان گرفته چه دلربایی می کند !

گلابمان را می گیرد داغ این گل های بی سر

می میریم و دوباره با یک یا حسین زنده می شویم

عشق هم شرمنده ی این باغ شد

شکر خدا، اشک عجب نعمتی ست دق کردن به خدا آسان ست

 

نوشته شده در یادداشت ثابت - شنبه 92/8/19ساعت 1:9 صبح توسط نیلوفر نظرات ( ) |