همیشه در کودکی وقتی خطایی ازم سر می زد ، خودم را بین گلهای پیراهن

مادرم گم می کردم خجالتم زمانی تمام می شد که دستهای مهربانش موهای

طلایی ام را ناز می کرد

حالا من همان منم با قدی بلندتر از مادرم و موهایی که قهوه ای شده

اما این من کجا و آن من کجا...

اشتباه که می کنم خودم را در اتاق تنهایم قایم می کنم ، دلم نمی خواهد

که باشم

اشتباهم به اندازه ی دوست داشتن بزرگ است

حسابی لرزیدم بدون هیچ پناهی از اشتباهم

 

 

نوشته شده در یادداشت ثابت - یکشنبه 92/2/23ساعت 11:17 عصر توسط نیلوفر نظرات ( ) |