از دنیا دلگیر می شوم که گاهی خودش را روی قفسه ی

سینه ام میگذارد ، نفسم می گیرد  از سنگینی اش، داد نمی زنم مثل همیشه دردم را قورت می دهم ، آدمها از کنارم رد می شوند

و من ماسکم را به صورتم می زنم تا بغضم را نبینند ، ساکن می مانم و بی تقلا دنیا مرا حسابی له می کند ، نرسیده به آخر دنیا

آهسته دم می گیرم یا علی و یا علی و یا علی... چشمانم را که بازکردم دنیا غافلگیرم کرد

روی ابر نشسته  بودم، به پایین که نگاه کردم دلم ریخت اما بلند بلند خندیدم ، چقدر دنیا کوچک است اندازه ی اتاق تنهایم

یا اندازه ی حوض خانه ی مادربزرگم

من از همین کوچکی اش خفه می شوم گاهی که سنگینی اش را از یاد می برم 

چهار دیواری دنیا بدون تو قفسم شده زودتر بیا من باید پرواز کنم.

نوشته شده در یادداشت ثابت - دوشنبه 91/12/22ساعت 12:21 صبح توسط نیلوفر نظرات ( ) |