رفیق من سنگ صبور غمها به دیدنم بیا که خیلی تنهام 

هیچکی نمی فهمه چه حالی دارم

چه دنیای رو به زوالی دارم

مجنونمو دل زده از لیلی ها

دلم گرفته از خیلی ها

تنهای بی سنگ صبور ، خونه ی سرد و  سوت و کور، توی شبات ستاره نیست ، رفتی و راه چاره نیست

اگرچه هیچکس نیومد سری به تنهاییم نزد اما تو کوه درد باش طاقت بیار و مرد باش

اگر بیای همونجوری که بودی کم میارن حسودا از حسودی

صدای سازم همه جا پر شده هر کی شنیده از خودش بی خوده

اما خودم پر شدم از گلایه هیچی  ازم نمونده جز یه سایه

سایه ای که خالی از عشق و امید

همیشه محتاج به نور خورشید